670

 Die telefoonverslaving ben ik echt helemaal klaar mee. Toen Lisanne weg was op kamp schreef ik dat ik wilde gaan minderen en even leek het te lukken. Echter ben ik nu alweer helemaal terug bij af. Het is echt verschrikkelijk hoeveel prikkels ik constant nodig lijk te hebben. De hele dag door ben ik mezelf aan het afleiden en op zoek naar allerlei informatie waar ik niets aan heb. Natuurlijk is het fijn om te kunnen communiceren, maar ook dat hoeft niet 24/7 binnen handbereik te zijn. 

Straks gaan Lisanne en ik voor het eerst samen naar de notaris voor ons samenlevingscontract. Hierin zetten we een aantal afspraken op papier over hoe we samen verder gaan. Dit is een soort light versie van trouwen. Eigenlijk zou ik ook een paar afspraken met mezelf moeten maken over hoe om te gaan met mijn telefoon. Het is een raar bruggetje en eigenlijk slaat het ook nergens op, maar ik heb zo'n enorm korte spanningsboog tegenwoordig. Het is niet normaal hoe vaak ik wel niet per dag naar mijn telefoon grijp om een leegte op te vullen terwijl ik die leegte juist alleen maar groter maak. Ik ben nooit meer present en mijn hoofd slaat helemaal op hol als het eventjes zichzelf moet vermaken. Bizar toch? Ik was zo'n creatief kind en had en enorm rijke fantasie waar nu niets meer van over is. Ik mis dat gigantisch en het is grotendeels te verklaren door mijn telefoon. Natuurlijk is het mijn eigen verantwoordelijkheid, en die zal ik nu moeten nemen ook.