1204

 Het lijkt wel of de vraag is omgedraaid. Waar ik me heel recent nog afvroeg of Lisanne geen toneelspel speelt vraag ik me nu af in hoeverre ik het zelf eigenlijk aan het doen ben. Is alles dan echt voorbij? Het kost bijna moeite om enthousiast te zijn als ik aan haar denk of een plotselinge date in de agenda voorbij zie komen. Toch word ik ook verdrietig als ik nadenk dat het allemaal voorbij is en dat ik dan weer alleen ergens moet gaan zitten. Of nog erger, bij mijn ouders in moet trekken. We hebben het er nog steeds niet over gehad samen en dat zouden we eigenlijk wel meer moeten doen. Echter hebben we allebei zo'n drukke agenda dat we het bijna zouden moeten plannen. Dat helpt natuurlijk ook niet mee om het eventueel weer beter te maken.