1188

 Iedere keer zijn het dezelfde kleine dingetjes waardoor ik me af begin te vragen wat ik in vredesnaam nog hier in Soesterberg bij Lisanne doe. In zekere zin merk ik dat ze haar best doet, maar eigenlijk is de race al gelopen. In dat opzicht lijkt ze redelijk op haar moeder, als ze het niet meer voelt dan gaat het ook niet meer komen. Hierdoor ben ik zelf ook wat afstandelijker aan het groeien en hoeft het allemaal niet meer. Enorm zonde natuurlijk, want straks komt het gevoel opeens wel vanuit het niets weer tevoren. Zo realistisch is dat echter niet. De kleine dingetjes zijn misschien ook wel de druppeltjes waardoor de kraan leeglekt, maar waarom zou ze anders nog geen nieuwe foto's hebben besteld vraag ik me soms af. Of waarom hangen alle kaartjes van haar vriendinnen van 7+ jaar geleden er nog wel maar zijn mijn valentijnskaarten van dit jaar de papierbak in verdwenen. Inmiddels is het punt wel bereikt dat ik zelf minder gemotiveerd ben om er energie in te gaan steken. Wat heeft het namelijk voor zin, terwijl ik volgende maand bij wijze van spreken Funda af moet speuren om op mijn eigen benen te kunnen staan?